"Od nowiu do pełni" Hanna Fronczak

Hanna Fronczak

Od nowiu do pełni

Wydawnictwo Fabryka Słów, 2009

Po przeczytaniu tej książki zaczęłam poważnie zastanawiać się nad tym, czy może to nie pora, aby zrobić sobie dłuższe wakacje od fantastyki. Naprawdę trudno było mi ja przeczytać, choć początkowo niejedno mnie w niej przyciągnęło. Okładka mi się podoba, pomysł na powieść świetny, przedstawienie historii w postaci krótkich opowiadań wypada tu równie dobrze. Więc co było nie tak?

Praga za czasów panowania Rudolfa II Habsburga. To właśnie tutaj swoje laboratorium posiada uczony Bernhard, który pragnie dokonać rzeczy niezwykłych. Pasjonuje go wpływ światła księżyca na ludzi i wciąż czeka na upragniona pełnię. Do laboratorium pełnego luster zaprasza różne osoby, z których wydobywa esencję życia. Za ich pomocą tworzy nieumarłych, którzy mają być lepsi i bliżsi ideałom. Szybko odkrywa że igranie w ten sposób z życiem i śmiercią nie jest łatwe, a za ingerencję w naturę słono się płaci.

Pomysł na opowieść podobał mi się ogromnie. Umieszczenie wydarzeń w Pradze nadało historii świetnego charakteru, a postać naukowca, który dąży do spełnienia na pewno nie raz zachwyca. Tchnięcie życia w kamienny posąg czy niepokojąca zjawa - były to takie elementy, które na pewno niejedno potrafiły uświadomić. Niezaspokojona ciekawość wciąż prowadziła naszego bohatera w ślepe uliczki, nie pozwalając mu spełnić tego, do czego dążył. Nie był jednak bierny na doświadczenia i z każdej historii wychodził mądrzejszy, nie popełniając już tych samych błędów. Czy jednak był bliżej swojego celu?

Podobało mi się podzielenie jednej historii na rozdziały, z których każde było jakby odrębnym opowiadaniem. Kolejne treści były kolejnymi etapami w życiu Bernharda, lecz tym razem bogatszym o przeszłość.

Było tutaj kilkoro ciekawych bohaterów, których rzeczywiście warto było poznać. Na pewno imponujące było to, jak przeplatały się w nich dwie świadomości, czemu winne były eksperymenty Bernharda. Herbert, stworzony nieumarły brat, był postacią, która na pewno podobała mi się najbardziej, a jednak jego rola była tu zbyt mała, żeby nadała kolory całej powieści. Wśród pozostałych bohaterów nie zachwycił mnie już nikt. Chociaż każdy z nich miał swoją psychologię i dobry powód, dla którego zjawił się u Bernharda, dla mnie to za mało.

Historia jest mądra, pouczająca, z dużym opisem przemyśleń i refleksji. Dla mnie jednak brakowało w niej czegoś, co zatrzymałoby mnie na dłużej. Wolałabym oprzeć tę opowieść na mniejszej ilości bohaterów, którzy sami byli już dobra nauczką, że ze śmiercią igrać nie należy. Książka była dla mnie ciężka, pod względem budowy, języka, zupełnie mnie nie pochłonęła. Ostatni rozdział bardziej kartkowałam niż czytałam, ciesząc się, że zbliżam się do końca.

Jeszcze nigdy tak bardzo nie męczyłam się z napisaniem opinii, jak do tej książki. Naprawdę żałuję, że tak świetna historia była opisana tak... niezatrzymująco. Polecam tylko miłośnikom gatunku, bo oni na pewno znajdą tu coś więcej niż ja. Całej reszcie raczej odradzam.