"Gorzej niż martwy" Charlaine Harris

Charlaine Harris

Gorzej niż martwy, t. 8

Wydawnictwo MAG, październik 2011

Ósmy tom przygód o Sookie i aż chciałoby się zapytać, ile jeszcze? O tyle, o ile pierwsze tomy miały w sobie jakąś świeżość i naprawdę pochłaniały, teraz już nie ma się czym zachwycić. Długi opis z tyłu książki już przedstawia nam kilka różnych wątków, ale nie mówi nic konkretnego. No bo o czym właściwie jest ten tom? Co spotka Sookie w ósmej części? Właściwie teraz, kiedy już ją przeczytałam, sama nie potrafię znaleźć odpowiedzi na to pytanie...

Ostatnie miesiące dla nadnaturalnej społeczności Luizjany nie były przyjemne. Najpierw zaatakował z niszczycielską siła huragan Katrina, a potem w hotelu w Rodhes, gdzie odbywało się wampirze spotkanie, została podłożona bomba. Wampiry, ludzie i zmiennokształtni leczą teraz swoje rany po tej długiej walce. Quinn, tygrysołak, z którym spotykała się Sookie, zniknął i nie daje znaku życia od tamtych dni. Dodatkowo zaczynają ginąć wilkołaki, a do Luizjany przybywają nowe społeczności wampirów, które chcą przejąć władzę. Nadnaturalny świat ma już nigdy nie być taki sam.

Ta część jest chyba pierwszą, o której trudno napisać cokolwiek pozytywnego. Książka jest pisana tak, jakby brakowało już na nią pomysłów, a była jedynie zbędnym przedłużeniem serii, wyłącznie dla zysku. Tutaj mamy masę małych wątków, które nie wnoszą wiele do całej historii. Nie jesteśmy zaskakiwani niczym, a powieść z wciągającej paranormalnej historii, zrobiła się nadnaturalną powieścią obyczajową. Wolny, jednostajny rytm, który nie ma w sobie już nic wspaniałego.

Książkę czyta się szybko, chociaż nie pochłania w żaden sposób. Dialogi są proste, czasem nawet zbyt banalne, i przywodzą raczej na myśl amatorską twórczość do szuflady niż kontynuację jednego z bardziej rozpoznawalnych wampirzych paranormali. Książka zapewnia nam masę wydarzeń, ale wszystkie są mało istotne i raczej nieciekawe. Pojawienie się pradziadka Sookie, ciągnące się ślubne wydarzenia i rozwodzenie się na temat tego, jak Sookie pięknie wygląda w sukience. Bill pojawiający się co chwilę zapewniający naszą bohaterkę, że tylko ona się liczy, po czym znów odchodzący gdzieś w ciemność. Nawet Eric już nie zachwyca, a zwyczajnie jest. Alcide natomiast od trzech tomów raczy nas rolą zawiedzionego i rozzłoszczonego wilczka, który do tej pory nie może wybaczyć Sookie przeszłości.

Zupełnie niezrozumiałe zachowania bohaterów, którzy w jednej chwili tryskają optymizmem, by zaraz rozsadzała ich złość. O tyle, o ile cieszyć może zniknięcie Quinna, który nie zyskał sympatii wielu, nie ma tutaj już niestety żadnej dobrze przedstawionej postaci męskiej. Błędem Harris było wprowadzanie niemalże w każdym tomie nowego mężczyzny dla Sookie. Teraz mamy ich pełno, a każdego mamy już dosyć.

To chyba bardzo dobry przykład, że serie nie powinny mieć więcej niż 5-6 tomów. Gdy pomyślę, że do cyklu o Sookie Stackhouse zaplanowano ich trzynaście, boję się myśleć, co czeka nas następnym razem. Czytając tę część, wyraźnie czuje się, że była ona napisana na siłę. Szkoda, że tak dobry pomysł z kolejnymi częściami będzie pozostawiał po sobie coraz gorsze wrażenie. Właściwie ciężko polecić go nawet fanom serii o Sookie, Czystej Krwi czy też samej Harris, bo chyba każdy zauważy, że to już nie to. Całej reszcie odradzam.