„Akademia wampirów. Ostatnie poświęcenie” Richelle Mead

Richelle Mead

Akademia wampirów. Ostatnie poświęcenie

Tom 6 - ostatni

Wydawnictwo Nasza Księgarnia 2012

Kolejna seria Mead się skończyła w tym tomie, choć jej "przedłużeniem" ma się stać "Bloodlines" (czyli zapowiadane już przez Naszą Księgarnię „Kroniki krwi”), której wydarzenia również mają rozgrywać się w Akademii św. Władimira. Odcinanie kuponów czy raczej konieczność zakończenia pewnych wydarzeń? Ta ostatnia część wyjaśnia wiele, także pozwala nam poznać odpowiedź na to pytanie...

Rose została oskarżona o zamordowanie królowej. Burzliwe przesłuchanie uświadomiło jej, że nie ma zbyt wielu szans. Pragnąc umrzeć w walce, nie mogła jednak pozwolić na to, by stracono ją za niewinność. Wraz z przyjaciółmi, u boku Dymitra, który wciąż był pilnie strzeżony, ucieka z więzienia, by znaleźć prawdziwego mordercę, oczyścić z zarzutów siebie, odkryć pewną tajemnicę dotyczącą Lissy, a także uwolnić Dymitra od ciągłych podejrzeć o bycie strzygą.

Ten tom zdecydowanie różni się od poprzednich. Jest mocno rozbudowany, z wieloma zawiłościami, a wszystko opiera się głównie o iście kryminalną zagadkę śmierci królowej, a także o nowe wstrząsające fakty dotyczące rodu Dragomirów. Pościgi, ucieczki, morderstwa, zemsta, powroty starych wrogów, a przede wszystkich wielka rola tajemnej mocy ducha. Pełno tutaj niespodziewanych wydarzeń, które zapierają dech, emocji oczekiwanych już chyba od kilku tomów.

U Mead zawsze zaskakiwało mnie jedno - o tyle, o ile do połowy książki rytm powieści toczył się spokojnie, zwyczajnie opisując życie morojów i dampirów, potem wydarzenia przyspieszały i trudno już było odłożyć książkę. Tutaj jest inaczej. Akcja nabrała tempa już na samym początku, poprzez ucieczkę Rose i Dymitra, i ich działania, by zyskać jak najwięcej czasu i uratować swoje życia. Od razu jesteśmy wciągnięci w wir niesamowitych wydarzeń, od których trudno się oderwać.

Bardzo ciekawa część, która chyba po raz pierwszy odbiegła tak mocno od emocji, ku wydarzeniom. Nie wszystko było tu jednak idealne, a fani Adriana mogą być zawiedzeni. Tutaj właśnie rolę zaczynają odgrywać wspomniane „Więzy krwi”, które pokażą dalsze losy już nie Rose, Dymitra i Lisy, ale Sydney, Adriana, Jill i Eddiego - czyli wszystkich, których zabrakło nam na koniec. Z jednej strony można by pomyśleć, że to zyskiwanie na popularności tej historii, ale, gdy przeczytacie, zrozumiecie, że tak wiele było jeszcze do opowiedzenia, że trudno byłoby to zamknąć w jednej książce.

Z jednej strony to koniec, ale przecież dużo jeszcze nas czeka w następnej serii. Tak też czuję pewien niedosyt tymi niezakończonymi historiami, chociaż książkę czytało się wspaniale. Za bohaterami już tęsknię - jak to bywa po ostatnich tomach. A na „Więzy krwi” już czekam z nadzieją, że w końcu pozwolą dopełnić się historii. Polecam gorąco!:-)