"Gra anioła" Carlos Ruiz Zafón

Carlos Ruiz Zafón
Gra anioła
Wydawnictwo Otwarte 2008


„Gra anioła” stała na mojej półce dość długo, nie potrafiąc mnie do siebie przekonać. W końcu zaczęłam ją czytać, lecz jak dziś uważam, w najmniej odpowiednim momencie, abym zdołała docenić to, co w niej jest zawarte. Jednak ta Barcelona z lat dwudziestych XX wieku jest tutaj, wciąż mroczna i tajemnicza, i chyba mimo wszystko oszałamia dokładnie tak, jak nam obiecywano.

Bohaterem powieści jest młody pisarz David Martin, którego pasją jest pisanie. Spod jego pióra wyłaniają się kolejne powieści sensacyjne, nie przynosząc jednak oczekiwanego sukcesu. W jego świecie pojawia się więcej problemów, a Martin rozpoczyna odliczać czas do swojej śmierci, ukrywając swój stan przed innymi. Wkrótce w jego życiu pojawia się człowiek, który oferuje mu pewien układ - ma napisać dla niego książkę, a w zamian otrzyma tak znaczące dla niego zdrowie i pieniądze.

Przyznam, że wiele słyszałam opinii o książce i o tym autorze i to głównie zachęciło mnie do rozpoczęcia własnej przygody z powieścią. Ruiz Zafón chyba dziś bardziej jednak kojarzony z „Cieniem wiatru” - sama jeszcze nie miałam okazji czytać tej książki. Co do „Gry anioła” oczekiwania miałam wysokie, nie wiedząc jednak o tym, że tego autora albo się pokocha, albo zniechęci jeśli nie na zawsze to na długi czas.

Postacie zbudowane są w sposób nieziemski. Wydają się być najmocniejsza stroną książki, tuż po niesamowitym klimacie, tej mrocznej atmosferze Barcelony, która wprowadzana jest na każdym kroku i nieustannie zachwyca. Tekst nie jest prosty, książka nie nadaje się na leniwe wieczory, nie jest lekka i nie czyta się jej szybko. Chyba głównie to było przyczyna mojej długiej nieobecności na blogu - ogromnie chciałam ją skończyć, choć trudno czyta się taki tekst, kiedy okoliczności życiowe są najmniej sprzyjające.

Książka przedstawia interesująca historię i z początku wciągającą. Żałuję jednak ogromnie, że nie sięgnęłam jej w łatwiejszym dla mnie okresie, aby móc naprawdę się w nią zagłębić, zrozumieć i pokochać. Wierzę, że jest to możliwe, bo wiele w niej potrafi zachwycić, a jednak zdołała jedynie pogłębić mój melancholijny nastrój, wywołany wieloma czynnikami.

Sądzę, ze warto ją przeczytać, aby samemu odkryć ten labirynt tajemnic i całkowicie niecodzienną historię. Nie polecam go jednak, jeżeli wasze myśli są czymś zaprzątane, jak moje w ostatnim czasie, bo wtedy autor może naprawdę zniechęcić. Jest pięknie napisana, choć mnie w wielu fragmentach przygnębiała. Oczekiwania miłośników Zafóna będą zaspokojone. Także ci, którzy już od jakiegoś czasu mają go w planach. Naprawdę polecam :)