Cykl: Co w książce gra: Carrie i iPhony

 Jak obiecałam, szybko pobiegłam do kina obejrzeć tę nową i wspaniałą wersję Carrie. Dość podekscytowana, bo zawsze z wielką przyjemnością oglądam Julianne Moore na ekranie, a i na młodą i piękną Chloë Grace Moretz, która już nieraz od dobrej strony nam się pokazała („Pozwól mi wejść”, „Kisk Ass” czy „Mroczne cienie”), warto było zobaczyć.

Pierwsze wrażenie? Chloë jest zdecydowanie za ładna. Jak bardzo za Kingiem starała się zagrać "niezgrabną, przysadzistą dziewczynę", tak z "pryszczy na szyi, plecach i pośladkach" twórcy postanowili zrezygnować. A gdy pójdziemy dalej tym tropem, kingowskie "kompletnie pozbawione koloru włosy", tu zamieniły się w piękną, bujną blond czuprynę. Sissy Spacek w tej roli spisała się dużo lepiej. Nie była typowym ślicznym dziewczęciem, a to piękno trzeba w niej było dopiero dojrzeć. Dokładnie tak, jak u Carrie.

W filmie, w porównaniu do wersji pierwotnej Carrie, widać znaczy postęp nie tylko w efektach specjalnych i dźwiękowych, lecz także w kwestii technologii. W 1976 roku zrozpaczoną i roznegliżowaną Carrie dziewczyny tylko wyśmiewały pod prysznicami. Teraz mogły już cały ten fakt nagrać iPhonami i udostępnić w sieci. Tego u Kinga nie było. Twórcy filmu zdecydowanie poszli z duchem czasu, co niejednokrotnie napawało mnie zdumieniem - jak stary, zużyty samochód Tommy'ego, który teraz stał się długą, lśniącą limuzyną.

Julianne Moore

"Nowa Carrie" dużo gorzej radziła sobie z budowaniem napięcia. Była to dość typowa, czasem kompletnie pozbawiona atmosfery grozy spod pióra Kinga historia o kolejnej dziewczynie trzymającej się na uboczu, która jest wyśmiewana przez swoje koleżanki. Twórcy za bardzo starali się wpasować film we współczesne młodzieżowe kanony popularności, przez co stracił trochę w ostatecznej ocenie.

Piper Laurie

Postać matki Carrie w nowej wersji podobała mi się jednak dużo bardziej. Doskonale wpasowała się w dzisiejsze czasy ta nawiedzona przez Boga kobieta, która tu już nie głosi słowa bożego, chodząc po domach innych (co chyba dziś byłoby rzeczywiście nie do przyjęcia), a o "bezbożnych czasach" wspomina z prawdziwym bólem, nie z uśmiechem na twarzy. W "starej Carrie" ta postać momentami wydawała się zbyt zrównoważona, zbyt normalna, jak na czyny, których potem się dopuszczała, tu stanowiła jedność życia codziennego i modlitwy do bólu.

Sissy Spacek czy Chloë Moretz?

Filmy były dość wiernie odwzorowane, jeśli chodzi o książkę, choć od siebie różniły się całkowicie charakterem. Dla mnie "nowa Carrie" to lepsza Margaret White, a "stara Carrie" to zdecydowanie bardziej udana postać Carrie White. Główna scena, rozgrywająca się na balu dużo lepiej wypadła w pierwszej wersji, choć obie miały swe lepsze i gorsze strony. Nie każdy przepada za sposobem budowania napięcia w starych horrorach (choćby poprzez specyficzną muzykę). Ja zawsze uważałam, że miało to swój urok, choć czasami wypadało bardziej komicznie niż strasznie. Nadal jednak pozostaję fanką Sissy Spacek i pierwszej ekranizacji, choć ta nowa w moim przekonaniu wypadła całkiem dobrze. Polecić jest warto obie. Na pewno każda znajdzie wielu fanów, bo przecież przekazują nam genialną historię napisaną przez króla grozy, która, jak widać, okazuje się być ponadczasowa.

A wam która wersja podobała się bardziej?