"Zaklęta" Michalina Olszańska

"Mówi się, że drzewa to dusze filozofów, które po śmierci zostały na ziemi, by móc medytować przez następnych kilkaset lat. A porozumiewają się między sobą szumem liści... Wiatr jest pośrednikiem między nimi a światem, czymś w rodzaju gońca niemogącego ustać długo (albo i w ogóle) w jednym miejscu."

Michalina Olszańska

Zaklęta

Wydawnictwo Albatros 2011

I żyli długo i szczęśliwie... Choć zwykło się baśnie kończyć tymi słowami, ja postanowiłam nimi rozpocząć. To hasło, być może już zbyt dobrze znane, bo niemal wszystkie historie, które kultura nam przedstawia, tak właśnie się kończą. Czym jest książka bez szczęśliwego zakończenia? Czy nie tego oczekujemy po niej, tak jak oczekujemy tego po życiu? Czy nie tego nam trzeba, by wierzyć, że zawsze wszystko jakoś się ułoży? „Zaklęta” wymknęła się wszelkim ramom baśni. Tym samym sprawiła, że to słowo utraciło dla mnie swoje pierwotne znaczenie. Baśń to już nie to samo.

Świat Roszpunki był dość mały, ograniczony lasem i potokiem. Tu była ona, a tam była Wioska. Zielarka, stara kobieta, która ją wychowywała, postanowiła trzymać dziewczynę z dala od tego miejsca, które było źródłem zła, kłamstwa i niebezpieczeństwa. Roszpunka żyła więc z drzewami, nie wiedząc, że poza nią i Babą istnieją też inni. Gdy Roderyk, młody książę, pojawił się niespodziewanie w jej świecie, wszystko się zmieniło. On poznawał świat Roszpunki, świat natury. Ona świat księcia, cywilizacji. Tam jednak, gdzie tak różne światy się spotykają, trudno czasem o dopełnienie.

Po tym, co przeczytałam, uczucia mam mieszane. Z jednej strony to piękna opowieść, lecz o tyle piękna, o ile piękny może być smutek. Bardziej niż baśń przypomina mi to baśniowego potwora, bo nie potrafię znaleźć tu szczęśliwego zakończenia. Opowieść ta zderza ze sobą dwa różne światy. Tak jak zwykle to w baśniach dobrze się kończyło, tutaj to raczej uderzenie nadziei głową i sercem w niepokonany mur rzeczywistości.

Z jednej strony książka mnie wzruszyła, lecz w inaczej niż większość historii o dwójce kochanków. Autorka zakończyła widzeniem przyszłości, jakby wolnym i otwartym z nadzieją, że ta klęska miłości nie będzie trwać bez końca. Uświadomiła też jednak, że przeciwności wcale się nie przyciągają. A nawet jeśli to tylko ulotne uczucie, które musi zniknąć, bo nie ma racji bytu. Pokazała, że nie warto poświęcać całego siebie dla czegoś, czego nigdy nie będziemy w stanie pojąć. Także, że rodząc się w samotności, i żyjąc w samotności, samotni umieramy. Że miłość jest ślepa i nie jest przeznaczona każdemu.

Opowieść to ciekawa, nowa wersja historii, którą wszyscy już znamy. Nie każdy odnajdzie się w tych przydługich opisach, z których wiele uznałam za zbędne. Styl pisarski jest niedoskonały, a historia ma dość zgubny morał. Czy „Zaklęta” jest więc warta uwagi? Książka mnie zszokowała, zasmuciła, zburzyła schemat baśni, który znałam i zbudowała go od nowa. Lecz już nie tak idealny, jak chcielibyśmy go widzieć. Piękny, lecz udręczony, być może dlatego, że bliższy rzeczywistości. Mieszane uczucia, wspaniała historia, niezajmujący styl. Nie każdemu się spodoba. Mnie chyba przekonuje.

ISBN: 978-83-7659-164-3

Cena okładkowa: 35,90 zł

Ilość stron: 472