"Ja, anielica" Katarzyna Berenika Miszczuk

Katarzyna Berenika Miszczuk

Ja anielica - tom 2

Wydawnictwo WAB, 2011

W Piekle nic nie było proste. Diabły wciąż coś knują i trudno odkryć, czy kolejny raz nie wpakują się w kłopoty, pociągając za sobą innych. Z siłami piekielnymi nie warto zadzierać, nawet jeśli jest się jednym z nich. Pierwszy tom przygód o Wiktorii Biankowskiej odkrywa przed nami wiele z tych tajemnic, choć jeszcze więcej wciąż jest do odkrycia.

Wiktoria przeżyła w Piekle wiele trudnych dni i poznała osoby, o których wolałaby zapomnieć. Cóż, tak też się stało. By móc znów żyć i być na ziemi wraz ze swoim ukochanym Piotrem, z jej głowy musiały zniknąć wszystkie wspomnienia. Z czystą kartą zaczęła życie na nowo, nie wiedząc, co tak naprawdę się działo. Okazuje się jedna, że Piekło, a w szczególności diabeł Beleth nie ma ochoty z niej rezygnować. Daje jej jabłko, po którym jej i Piotrowi wracają wszystkie wspomnienia. Ten nagły powrót jednak nie może wróżyć nic dobrego. Piotr szybko zostaje wciągnięty w kolejną intrygę zazdrosnego diabła, a Wiktoria po namowie udaje się do nieba, by pomóc Belethowi i Azazelowi tam wrócić i odzyskać utracone skrzydła. Jak się okazuje, nie tylko Piekle czyhają niebezpieczeństwa...

Nie da się ukryć, że Katarzyna Berenika Miszczuk, pisząc trylogię o Wiktorii, wykonała świetną robotę. Nie sposób przejść obojętnie obok tej historii, chyba głównie dlatego, że jest bardzo nietypowa jak na polską książkę. U nas na próżno szukać powieści o podobne tematyce, które były by wyjątkowe i świetnie napisane. Autorka udowadnia, że potrafi stworzyć wciągająca opowieść, bohaterów, z którymi trudno się rozstać i historię, która wciąż zaskakuje. „Ja, anielica” potrafi zaspokoić wybredne gusta, a przy tym umilić czas przy zabawnych przygodach bohaterów i ich nieustających egoistycznych spisków.

Historia zapewnia nam kilka godzin świetnej zabawy. Wiktoria wplątuje się w niezłe kłopoty, z pozoru bez wyjścia, ale przy pomocy przyjaciół i zaufanych osób, wszystko staje się możliwe. Nie zabraknie także niecnych postępków Beletha i Azazela, a także jak zwykle pokrzywdzonego w wyniku ich działań Piotra. Czytelnicy poprzedniej części wiedzą, jak daleko diabeł jest w stanie się posunąć, by mieć Wiktorię tylko dla siebie. Jest gotowy na wszystko.

Uwielbiam humor, który przeplata się we wszystkich wydarzeniach. Tutaj Piekło przecież nie jest takie straszne, a nawet sam Lucyfer potrafi rozbawić. Archanioły są może bardziej stereotypowe, choć i one mają swoje tajemnice. Przeniesienie całej akcji do Nieba nadaje jej świeżości i zaskakuje nowymi odkryciami, bohaterami i zadaniami.

Mogę się nazwać fanką tej autorki i jestem pewna, że będę sięgać także po następne jej książki, a na pewno na ostatnią część trylogii, czyli „Ja, potępiona”, będącą aktualnie w przygotowaniu. Myślę, że na tych opowieściach nie można się zawieść. Bardzo zabawna, uprzyjemniająca chwile, wciągająca i na pewno zwracająca na siebie uwagę. Polecam wszystkim fanatykom niecodziennych piekielnych (choć może teraz odrobinę niebiańskich) historii.