Cykl: Co w książce gra: Carrie #2

Nowa Carrie

Całkiem niedawno pisałam o ekranizacjach książek młodzieżowych, które cieszą z pewnością niejednego czytelnika. Sama zawsze z wielką niecierpliwością oczekuję kolejnych filmów, na podstawie ulubionych książek. Gorzej, gdy najpierw obejrzę film, a książka samotnie stoi na półce, czekając i czekając... Do dziś nie obejrzałam Harry'ego Pottera - no może jedną czy dwie części, ale na kolejne nałożyłam sobie szlaban. Jeśli na mojej półce pojawią się wszystkie tomy, wezmę się za czytanie, a potem urządzę długi maraton. Kolejność musi być zachowana. Wolę zaskakującą mnie książkę niż film.

W drugą stronę wszystko działa zawsze dużo sprawniej. Zamykasz lekturę, myślisz o niej przez kilka następnych dni i nocy, a potem włączasz film, by utwierdzić się w przekonaniu, że to świetna historia - nawet, jak scenarzysta pozmieniał kilka faktów, a aktorzy wyglądają inaczej niż ci w naszej wyobraźni. Z taką konkretyzacją postaci zawsze miałam problem - zwykle różnili się oni zbyt bardzo i to było jak wchodzenie do zupełnie innej opowieści.

Sissy Spacek, czyż nie wspaniała?

Najczęściej pojawiającymi się ekranizacjami są chyba te do książek Stephena Kinga. Oglądając wszystkie po kolei, odnoszę wrażenie, że czasami lepiej, gdyby zostawili je w spokoju. No cóż, King, jak to King, robi horror ze wszystkiego, a film nie zawsze potrafi oddać grozę sytuacji. Kiedyś kinematografia cechowała się ogromną prostotą i - choć samo to w sobie miało swój urok - trudniej było o realistycznie wyglądające efekty specjalne. Dziś - robią, co mogą - a nadal częściej wychodzi śmiesznie niż strasznie.

Nic tutaj nie jest regułą, bo i lepsze i gorsze pomysły naszego mistrza grozy widzieliśmy na ekranie, czy to sprzed 30 lat czy sprzed kilku. Tym, na co teraz liczę, jest "Carrie".

Wielu z Was mogło widzieć pierwszą "Carrie", sprzed prawie 40 lat. Jedni mówią, że brak pewnych narzędzi w tamtym czasie, stworzył dziwną, nierzeczywistą odsłonę, która nijak nie potrafi wstrząsnąć odbiorcą. Dla mnie to kwintesencja Kinga, a Sissy Spacek w głównej roli zachwyca mnie do dziś. Dużo bardziej boję się o remake, który pojawić ma się w październiku tego roku. Chociaż bardzo lubię Chloë Grace Moretz, odtwórczynię roli tytułowej (między innymi za "Kick-ass" i "Pozwól mi wejść" - choć ten do pięt nie dorasta oryginalnej, szwedzkiej wersji "Låt den rätte komma in"), nie widzę w niej Carrie. Boję się, że wyjdzie z tego kolejny młodzieżowy film o trudnym życiu nastolatki zamiast rasowego horroru, wyrwanego z wyobraźni Kinga.

Do kina wybiorę się na pewno, choćby po to, by zobaczyć Julianne Moore na dużym ekranie. A co z tego wyjdzie - dowiemy się 18 października!