"Uprowadzone" Charlene Lunnon, Lisa Hoodless

Charlene Lunnon, Lisa Hoodless

Uprowadzone

Wydawnictwo Hachette 2010

Seria Hachette „Pisane przez życie” to opowieści wstrząsające głównie dlatego, że wszystkie wydarzyły się naprawdę. Pisane są przez kobiety, które wiele krzywd zaznały za swojego życia, które w końcu uznały, że warto opowiedzieć swoje historie i przekazać je innym. To zawsze wydarzenia traumatyczne, wstrząsające i aż trudno uwierzyć, że ludzie potrafią być zdolni do tak bestialskich czynów. Opisywanie takich historii ma za zadanie nie tylko poinformować o losach krzywdzonych ludzi, ale przede wszystkim pokazać innym, że warto wierzyć w siebie, we własne możliwości i potrafić mówić głośno o tym, co się dzieje dookoła nas. Zwłaszcza jeśli to potem może pomóc innym.

Charlene i Lisa przyjaźniły się od dziecka. Kiedy po ukończeniu dziesiątego roku życia mogły wreszcie same wybrać się do szkoły, czuły się szczęśliwe i przede wszystkim dorosłe. Jednego dnia beztroski spacer do szkoły dla obu skończył się koszmarem. Obcy mężczyzna porywa je i przetrzymuje w swoim mieszkaniu przez cztery dni, bezlitośnie gwałcąc. Dziewczynki wciąż kuszone obietnicami wolności wierzą mu i nie podejmują ucieczki. Zdają sobie sprawę, że mężczyzna w końcu je zabije. Zwykły przypadek sprawia, że zostają odnalezione, a oprawca skazany na dożywotnie więzienie. Jakimi stały się po tych wydarzeniach? Czy ich przyjaźń przetrwała te ciężkie chwile?

Charlene i Lisa postanowiły opowiedzieć swoją historię po latach, aby, poruszając opinię publiczną, zapewnić Alanowi Hopkinsonowi, ich oprawcy, brak możliwości wydostania się z więzienia.

„Uprowadzone” to naprawdę przerażająca historia. Byłaby ona straszna, gdyby ta historia dotyczyła dorosłych kobiet, a tu gdy uświadamiamy sobie, że tutaj mamy jedynie 10-letnie dziewczynki, staje się to koszmarem. Przedstawione sceny są brutalne, choć widziane oczami dziecka. Mimo że Charlene i Lisa opisały swoją historię, gdy były już dorosłe, to co pamiętały wciąż było naiwne, dziecięce i wciąż pełne nadziei, że ich koszmar wreszcie się skończy.

Książkę czyta się bardzo szybko, bo historia wciąga pomimo wydarzeń nie do zniesienia. Niemal czujemy strach obu małych dziewczynek, które bały się walczyć o wolność, bo wiedziały, że są na straconej pozycji. Opisy pozwalają nam zrozumieć co czuły tak torturowane fizycznie, a także wciąż dręczone psychicznie. To historia pisana przez życie, do której nie sposób podejść z obojętnością, bo naprawdę przejmuje i porusza. Ogarnął mnie podziw dla tych dwóch dziewczyn, które potrafiły poradzić sobie z tak strasznymi wydarzeniami i prowadzić dalej normalne życie.

Wszystkie wydarzenia są tutaj opisywane z punktu widzenia dziewczynek. Poznajemy na przemian myśli każdej z nich, to co czuły, jak widziały i rozumiały, to co się działo. Często przerażała nie właśnie to dziecięce spojrzenie na świat. Naiwność, gdy oprawca mówi, że żałuje, a potem krzywdzi dalej, a dzieci pełne swej nieutemperowanej życiem naiwności, wierzą we wszystko. Uwierzyły zbrodniarzowi, który powiedział, że zawiezie je do domów, choć wciąż je przetrzymywał i nie zamierzał wypuszczać.

Książka jest bardzo wstrząsająca i poruszająca do głębi. Naprawdę trudno uwierzyć, że ludzie tacy jak Alan Hopkinson istnieją i że są zdolni do takich zachować. To nie jest fikcja, to prawda. To wszystko wydarzyło się naprawdę, a ta książka krzyczy, by nam wszystkim to uświadomić. Mówi także o tym, że czasami pod uśmiechem i spokojem kryje się wiele emocji, a nie pozwala im się ujawnić jedynie brak zrozumienia dla świata. Bo czy jeśli ja nie potrafię zrozumieć takich ludzi, mogło zrozumieć to 10-letnie dziecko?

Bardzo polecam wszystkim, którzy uwielbiają sięgać po trudną tematykę, a zwłaszcza tę pisaną przez samo życie.